TSUE badał, czy usługa umożliwiania nawiązania bezpośredniego kontaktu, za pomocą aplikacji
elektronicznej, między klientami a kierowcami taksówek stanowi „usługę społeczeństwa informacyjnego”,
jeżeli ta usługa nie jest nierozerwalnie związana z usługą przewozu taksówką, czyli nie stanowi jej integralnej
części. TSUE przyjął odmiennie niż w wyroku w sprawie Uber (wyrok TSUE z 20.12.2017 r., C-434/15, 
),
iż aplikacja łącząca klientów z taksówkarzami, nie jest integralną częścią usługi transportowej.
Czy aplikacja do zamawiania taksówek jest „usługą społeczeństwa informacyjnego”
Star Taxi App jest spółką prawa rumuńskiego z siedzibą w Bukareszcie zarządzającą aplikacją na smartfony,
umożliwiającą nawiązanie bezpośredniego kontaktu między użytkownikami usług taksówkowych a kierowcami
taksówek. Aplikacja dokonuje wyszukiwania, a następnie wyświetla listę dostępnych kierowców taksówek. Klient
może wybrać jednego z kierowców z listy na podstawie komentarzy i ocen przyznanych wcześniej przez innych
klientów, mając jednocześnie możliwość odmówienia zamówienia. Star Taxi App nie przekazuje zamówień
kierowcom taksówek i nie określa ceny kursu, która jest płacona bezpośrednio na rzecz kierowcy taksówki po
odbyciu kursu. Spółka świadczy tę usługę poprzez zawieranie umów o świadczenie usług bezpośrednio z kierowcami
taksówek zawodowo uprawnionymi do wykonywania przewozów taksówkowych, przy czym nie dokonuje ich wyboru.
Dodatkowo, spółka nie sprawuje kontroli nad jakością pojazdów i ich kierowców ani nad zachowaniem kierowców.
Naczelna rada gminy Bukareszt 19.12.2017r. przyjęła uchwałę nr 626/2017, która rozszerzyła obowiązek posiadania
uprzedniego zezwolenia na usługi dyspozytorskie na operatorów usług informatycznych. Z powodu naruszenia tego
uregulowania na Star Taxi App została nałożona grzywna. S tar Taxi App wniosła skargę do sądu okręgowego
w Bukareszcie o uchylenie uchwały. Sąd rumuński postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do TSUE
z pytaniami prejudycjalnymi.
Aplikacja łącząca klientów z taksówkarzami, nie jest integralną częścią usługi transportowej
Pytania sądu odsyłającego dotyczyły ustalenia charakteru usługi świadczonej przez Star Taxi App. W pierwszej
kolejności TSUE wskazał, iż usługa spełnia cztery kumulatywne przesłanki konieczne do kwalifikacji usługi jako
„usługi społeczeństwa informacyjnego”: jest świadczona za wynagrodzeniem, na odległość, drogą elektroniczną oraz
na indywidualne żądanie odbiorców tej usługi. TSUE wskazał, że bez znaczenia jest to, czy taka usługa jest
świadczona nieodpłatnie na rzecz osoby, która zamierza dokonać lub dokonuje przewozu miejskiego, ponieważ
wiąże się ona z zawarciem pomiędzy usługodawcą a każdym kierowcą taksówki posiadającym zezwolenie umowy
o świadczenie usług połączonej z zapłatą abonamentu miesięcznego przez kierowcę. Jednak, jak wynika
z dotychczasowego orzecznictwa TSUE, usługa pośrednictwa może nie zostać zakwalifikowana jako „usługa
społeczeństwa informacyjnego” nawet jeśli spełnia wszystkie przesłanki powyższe. W szczególności, gdy
okaże się, że owa usługa pośrednictwa stanowi integralną część złożonej usługi, której głównym elementem jest
usługa objęta inną kwalifikacją prawną. TSUE orzekł, że w odróżnieniu od usługi świadczonej przez Ubera (sprawa
Asociación Profesional Elite Taxi, C-434/15, 
), usługa świadczona przez Star Taxi App nie może być uznana
za integralną część ogólnej usługi, której głównym elementem jest świadczenie przewozu. W ramach usługi
pośrednictwa świadczonej przez Ubera stworzono i udostępniono świadczenie usług przewozu miejskiego
wykonywanych przez kierowców niezawodowych uprzednio nieobecnych na rynku. Natomiast usługa rozpatrywana
w postępowaniu głównym ogranicza się do umożliwienia nawiązania kontaktu między osobami chcącymi przebyć
trasę miejską a kierowcami taksówek posiadającymi zezwolenie, których działalność istniała wcześniej i dla których
owa usługa pośrednictwa stanowi wyłącznie jeden ze sposobów przyciągnięcia klientów, z którego nie muszą
ponadto korzystać (opinia rzecznika generalnego M. Szpunara z 10.9.2020 r., ECLI:EU:C:2020:692, pkt 49). Po
drugie, Star Taxi App nie wybiera kierowców taksówek, ani nie ustala i nie pobiera ceny za kurs, a ponadto nie
sprawuje kontroli nad jakością pojazdów i ich kierowców, jak też nad ich zachowaniem.
Tym samym, TSUE orzekł, że usługi pośrednictwa takiej, jak usługa świadczona przez Star Taxi App, nie można
uznać za integralną część ogólnej usługi, której głównym elementem jest świadczenie przewozu, i w konsekwencji
należy ją zakwalifikować jako „usługę społeczeństwa informacyjnego”. Następnie, TSUE odniósł się do kwestii czy
uchwała taka jak rozpatrywana w postępowaniu głównym jest zgodna z przepisami UE. Najpierw, TSUE ocenił czy
uchwała stanowi „przepis techniczny” w rozumieniu art. 1 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2015/1535 Parlamentu Europejskiego
i Rady z 9.9.2015 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad
dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.Urz. UE L z 2015 r. Nr 241, s. 1). Dyrektywa 2015/1535
określa, że co do zasady państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji wszelkie projekty „przepisów
technicznych”. Uregulowania krajowe wpływające na „usługę społeczeństwa informacyjnego” mogą zostać uznane za



„przepisy techniczne”, jeżeli konkretnie dotyczą „usługi społeczeństwa informacyjnego” oraz są obowiązkowe,
w szczególności w odniesieniu do świadczenia danej usługi lub korzystania z niej w państwie członkowskim
względnie na znacznej jego części.Jeżeli przepisy rumuńskie w żaden sposób nie wspominają o usługach
społeczeństwa informacyjnego, to mają one zastosowanie do wszystkich typów usług dyspozytorskich, niezależnie
od tego, czy są one świadczone przez telefon, czy w jakikolwiek inny sposób, czyli np. przez aplikację informatyczną.
TSUE orzekł, że takie uregulowanie nie stanowi „przepisów technicznych”, ponieważ dotyczy ono tych usług jedynie
w sposób dorozumiany lub marginalny, a obowiązek uprzedniego powiadomienia Komisji o projektach „przepisów
technicznych” nie ma zastosowania do takich uregulowań.
TSUE przypomniał, że dyrektywa o handlu elektronicznym zakazuje państwom członkowskim uzależnić
podejmowanie i prowadzenie działalności przez podmiot świadczący usługi społeczeństwa informacyjnego od
uzyskania uprzedniego zezwolenia lub od jakiegokolwiek innego wymogu mającego równoważny skutek. Zakaz ten
odnosi się jedynie do przepisów, które dotyczą konkretnie i wyłącznie „usług społeczeństwa informacyjnego”. TSUE
wskazał, że art. 9 i 10 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 12.12.2006 r. dotyczącej usług na
rynku wewnętrznym (Dz.Urz. UE L z 2006 r. Nr 376, s. 36) pozwala na taki system pod pewnymi warunkami: system
musi być niedyskryminacyjny, uzasadniony nadrzędnym względem interesu ogólnego i proporcjonalny, a także by
kryteria udzielania zezwoleń przewidzianych w tym systemie odpowiadały art. 10 ust. 2 dyrektywy 2006/123/WE,
a mianowicie były niedyskryminacyjne, uzasadnione nadrzędnym względem interesu ogólnego, proporcjonalne do
celu związanego z interesem ogólnym, jasne i jednoznaczne, obiektywne, podane z wyprzedzeniem do publicznej
wiadomości oraz przejrzyste i łatwo dostępne. Dodatkowo, ocena tych warunków, wymaga dokonania odrębnej
i sukcesywnej oceny w pierwszej kolejności zasadności samej zasady ustanowienia tego systemu, a następnie
przewidzianych w nim kryteriów udzielenia zezwoleń.Poza tym w związku z niewielką ilością informacji, to do sądu
odsyłającego należy dokonanie oceny, w świetle wszystkich istotnych okoliczności, czy system uprzedniego
zezwolenia ustanowiony w przepisach będących przedmiotem postępowania głównego rzeczywiście spełnia te
wymogi. Natomiast system zezwoleń nie będzie uzasadniony nadrzędnym względem interesu ogólnego, gdy wydanie
zezwolenia na świadczenie usługi uzależnione będzie od spełnienia wymogów technicznych nieodpowiednich dla
danej usługi.

Komentarz
TSUE w omawianym wyroku orzekł, że usługa polegająca na umożliwianiu nawiązania bezpośredniego kontaktu, za
pomocą aplikacji elektronicznej, między klientami a kierowcami taksówek, stanowi „usługę społeczeństwa
informacyjnego” jeżeli ta usługa nie jest nierozerwalnie związana z usługą przewozu taksówką, w związku z czym nie
stanowi ona jej integralnej części. Tym samym, TSUE przychylił się do argumentacji spółki, iż aplikacja łącząca
klientów z taksówkarzami, nie jest integralną częścią usługi transportowej. TSUE przyjął, że w sytuacji, gdy aplikacja
nie przekazuje zamówień, nie określa ceny za kurs, nie zapewnia poboru opłat od zainteresowanych osób, które
uiszczają jej bezpośrednio u kierowcy taksówki, a ponadto dostawca nie sprawuje kontroli nad kierowcami i jakością
ich pojazdów, to nie ma podstaw do traktowania dostawcy aplikacji jako dostawcy usługi transportowej. Warto w tym
miejscu przypomnieć, że usługa pośrednictwa świadczona przez spółkę Uber została zakwalifikowana jako usługa
transportowa. W wyroku Asociación Profesional Elite Taxi vs Uber Systems Spain SL z 20.12.2017 r., C-434/15,
 orzeczono, że usługę pośrednictwa, mającą na celu połączenie za pomocą aplikacji na smartfon i za
wynagrodzeniem, kierowców nieprofesjonalnych, którzy korzystają z własnego pojazdu z osobami, które chcą
odbywać podróże w mieście, należy uznać za nierozerwalnie związaną z usługami transportowymi, a zatem należy je
sklasyfikować jako „usługę w dziedzinie transportu”. Taka kwalifikacja tej usługi wiąże się z koniecznością
dostosowania się przez Ubera do krajowych przepisów dotyczących wykonywania usług przewozu, np. konieczności
uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego.

wyrok TSUE z dnia 3 grudnia 2020 r. w sprawie C-62/19