Z przepisu art. 2 pkt 5 PlanZagospU nie wynika możliwość stopniowania znaczenia lokalnego,
ponadlokalnego czy krajowego inwestycji. Nie wynika z niego także, iż interes prywatnego podmiotu w jej
realizacji, także gospodarczy, wyklucza uznanie jej za spełniającą warunki z art. 2 pkt 5 PlanZagospU. Nie
każde zamierzenie inwestycyjne realizujące cele wymienione w art. 6 pkt 1 – 10 GospNierU stanowi
automatycznie w każdym przypadku inwestycję celu publicznego, gdyż konieczne jest jeszcze, aby spełniało
ono warunki przewidziane w art. 2 pkt 5 PlanZagospU.
Stan faktyczny
Przedmiotem kontroli sądowej była decyzja SKO utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy wydaną w przedmiocie
ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Wnioskiem z 1.2021 r. Spółka zwróciła się do Wójta Gminy z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji celu
publicznego, polegającej na budowie linii kablowej nN w celu przyłączenia punktu informacyjnego na działce nr 52/8,
przyłączenia domku myśliwskiego na działce nr 52/9 oraz przyłączenia budynku punktu informacyjnego na działce nr
52/9 w miejscowości X z linii nN, na działkach nr 19/1, 51, 52/5, 52/8 i 529 w miejscowości X.
Wójt Gminy odmówił ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla wnioskowanego przedsięwzięcia. Zdaniem
organu i instancji, inwestor nie wykazał, że planowana inwestycja stanowi inwestycję celu publicznego o charakterze
chociażby lokalnym (gminnym) w rozumieniu art. 6 pkt 2 ustawy z 21.8.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j.
Dz.U. z 2020 r. poz. 1990 ze zm.; dalej: GospNierU).
Po rozpoznaniu odwołania Spółki SKO utrzymało w mocy opisana wyżej decyzję Wójta Gminy.
Podzielając w całości stanowisko organu I instancji Kolegium podało, że planowane przedsięwzięcie będzie służyć
jedynie skarżącemu lub Spółce czy Fundacji w celach stricte związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej,
a społeczności lokalnej jedynie pośrednio i nieznacznie. W ocenie organu odwoławczego, już samo to stwierdzenie
jest wystarczające do uznania decyzji Wójta za zgodną z przepisami prawa.
Inwestycja o znaczeniu lokalnym?
W skardze do WSA Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji,
zarzucając decyzji m.in. naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i 4 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 140 KPA poprzez brak
przeprowadzenia niezbędnych czynności dowodowych dla wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału
dowodowego, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, że inwestycja - pomimo realizacji celu publicznego
w rozumieniu art. 6 GospNierU – nie ma znaczenia co najmniej lokalnego.
WSA w Rzeszowie rozpoznał skargę Spółki na decyzję SKO w przedmiocie odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji
celu publicznego i uchylił decyzje obu instancji wydane w sprawie.
Stanowisko WSA w Rzeszowie
Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżona decyzja i poprzedzająca ja decyzja organu I instancji winny zostać
wyeliminowane z obrotu prawnego.
Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 27.3.2003
r.(t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 741; dalej: PlanZagospU) ustalenie przenaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu
publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym
planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji,
przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
zaś sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji
o warunkach zabudowy (ust. 2).
Stosownie do treści art. 2 pkt 5 PlanZagospU przez inwestycję celu publicznego rozumie się działania o znaczeniu
lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym obejmującym
również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny)
bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację
celów, o których mowa w art. 6 GospNierU.



Wśród celów wskazanych w art. 6 GospNierU ustawodawca wymienił w pkt 2: budowę i utrzymanie ciągów
drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii
elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń.
Zasadniczy zarzut skargi dotyczy charakteru przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego. Organy przyjęły, że
budowa linii kablowej niskiego napięcia oświetlenia drogowego (ulicznego) jest klasyfikowana jako inwestycja celu
publicznego na podstawie art. 6 pkt 2 GospNierU.
Nie każda jednak inwestycja stanowiąca realizację celów, o których mowa w art. 6 GospNierU jest inwestycją celu
publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 PlanZagospU a to dlatego, że nie każde przedsięwzięcie kwalifikowane jako cel
publiczny jest inwestycja o znaczeniu lokalnym lub ponadlokalnym. Znaczenie lokalne lub ponadlokalne danej
inwestycji należy powiązać z urzeczywistnieniem konkretnego interesu publicznego, istotnego dla zbiorowości,
przynamniej na poziomie lokalnym (por. wyrok NSA z 18.5.2016 r., II OSK 1529/15)., 
.
Kryterium istotnego interesu publicznego
Choć budowa przewodów i urządzeń służących m.in. do przesyłania energii elektrycznej, a także innych obiektów
i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, mieści się w katalogu celów publicznych,
o którym mowa w art. 6 GospNierU, to jednak nie można przyjmować automatycznie, ze każda inwestycja związana
z tego rodzaju budową służy celom publicznym - interesowi publicznemu. Istotą inwestycji celu publicznego jest
bowiem jej nakierowanie na urzeczywistnienie interesu publicznego, istotnego dla zbiorowości, przynajmniej
na poziomie lokalnym. Inwestor powołujący się na cel publiczny powinien być gotowy na wykazanie, że jego
realizacja nie stanowi zaspokojenia interesu prywatnego - indywidualnego bądź grupowego. Sam fakt, że
przedmiotowa inwestycja ma na celu przyłączenie do sieci energetycznej nieruchomości należącej do jednego
podmiotu me przesądza jeszcze tego, że nie można jej zakwalifikować jako inwestycji celu publicznego.
Skarżący twierdził, że linia energetyczna będzie zasilać między innymi budynki gospodarcze spółki cywilnej Zarząd
Dóbr, prowadzącej działalność rybacką, rolniczą, przetwórczą oraz turystyczną i te formy działania Spółki oraz
Fundacji mają charakter ponadlokalny, gdyż służą wsparciu gospodarczemu i kulturowemu gmin powiatu
lubaczowskiego.
SKO (podzielając w tej mierze stanowisko Wójta Gminy) stanęło jednak na stanowisku, że planowane
przedsięwzięcie służyć będzie jedynie odwołującemu lub Spółce czy Fundacji w celach stricte gospodarczych
a społeczności lokalnej.
Sąd co do zasady podzielił tezę SKO, iż nie każde zamierzenie inwestycyjne realizujące cele wymienione w art. 6 pkt
1 – 10 GospNierU stanowi automatycznie w każdym przypadku inwestycję celu publicznego, gdyż konieczne jest
jeszcze, aby spełniało ono warunki przewidziane w art. 2 pkt 5 PlanZagospU. Należy ustalić, że projektowana
inwestycja spełnia łącznie przesłanki określone w powołanych wyżej przepisach, aby można było stosować regulacje
prawne właściwe dla lokalizacji inwestycji celu publicznego.
W niniejszej sprawie SKO potwierdziło już w decyzji, iż planowane przedsięwzięcie będzie służyło społeczności
lokalnej, ale tylko pośrednio i nieznacznie.
Przyznało więc, że planowane zamierzenie inwestycyjne spełnia warunki z art. 2 pkt 5 PlanZagospU.
Z powołanego przepisu art. 2 pkt 5 PlanZagospU nie wynika możliwość stopniowania znaczenia lokalnego,
ponadlokalnego czy krajowego inwestycji. Nie wynika z niego także, iż interes prywatnego podmiotu w jej realizacji,
także gospodarczy, wyklucza uznanie jej za spełniającą warunki z art. 2 pkt 5 PlanZagospU. Wręcz przeciwnie.
Końcowy passus tego przepisu „bez względu na status podmiotu (...), źródła finansowania”, wskazuje na wolę
ustawodawcy o uznaniu inwestycji za inwestycję celu publicznego także jeżeli ma ona być elementem strategii
biznesowej inwestora, a jej zrealizowanie będzie służyło także społeczności, co najmniej lokalnej.

Komentarz
Orzeczenie odnosi się do ważnego praktycznego problemu wydawania decyzji o lokalizacji inwestycji celu
publicznego, a to kwestii oceny w jakiej sytuacji mamy do czynienia właśnie z taką inwestycją o znaczeniu
publicznym. WSA w Rzeszowie dokonując wykładni przepisów prawa, wyraźnie wskazał, że o publicznym
charakterze inwestycji nie decyduje okoliczność wyłącznie 100% wykorzystania inwestycji na cel publiczny. Jeżeli
planowane przedsięwzięcie będzie służyło społeczności lokalnej nawet pośrednio i nieznacznie, to uznać je należy
na inwestycję celu publicznego.
WSA w Rzeszowie w omawianej sprawie nie przesądził jednakże o obowiązku wydania decyzji o lokalizacji inwestycji
celu publicznego – szereg okoliczności faktycznych koniecznych do wyjaśnienia spowodowało konieczność
skierowania sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji.





Wyrok WSA w Rzeszowie z 20.1.2021 r., II SA/Rz 1017/20,